"Ένα διαφορετικό Erasmus+"

Ονομάζομαι Μιχαλοπούλου Όλγα και συμμετείχα μέσω του οργανισμού USB στο πρόγραμμα Erasmus+ Resistance, το οποίο πραγματοποιήθηκε στις 20-29 Οκτωβρίου 2019 στο χωριό Specchia της Νότιας Ιταλίας. Το θέμα του προγράμματος ήταν η προετοιμασία μιας καμπάνιας στα social media (youtube, facebook, instagram) για την αντίσταση κόντρα στον ρατσισμό και τον εξτρεμισμό. Από την πρώτη κιόλας στιγμή που διάβασα την περιγραφή του προγράμματος μου κίνησε αμέσως το ενδιαφέρον καθώς το θέμα αυτό, δηλαδή τα ανθρώπινα δικαιώματα και το προσφυγικό, σχετίζεται με τις σπουδές μου και τα επαγγελματικά μου σχέδια. Έτσι λοιπόν θεώρησα ότι ήταν καλή ευκαιρία για να εμπλουτίσω το βιογραφικό μου και να γνωρίσω ταυτόχρονα νέα άτομα από διάφορες χώρες, καθώς και να επισκεφθώ νέα μέρη μιας που δεν είχα ξαναπάει Νότια Ιταλία.
Ήμουν εξαρχής ενθουσιασμένη, αλλά η πραγματικότητα ξεπέρασε τις προσδοκίες μου! Το πρόγραμμα αυτό ήταν μια καταπληκτική εμπειρία που δεν πρόκειται να ξεχάσω! Από το πρώτο κιόλας λεπτό που συναντηθήκαμε με τα παιδιά του ελληνικού γκρουπ στην Ρώμη, απ’ όπου ξεκινήσαμε όλοι μαζί το ταξίδι μας με προορισμό την Specchia κατάλαβα ότι στο πρόγραμμα αυτό θα δημιουργηθούν ισχυρές φιλίες. Περάσαμε μια υπέροχη μέρα στην
Ρώμη με τα παιδιά. Επίσης κατά τη διαδρομή μας είχαμε την ευκαιρία να δούμε κι άλλες πόλεις, όπως το Brindisi και το Lecce. Στη συνέχεια φτάσαμε στην Specchia και γνωρίσαμε τα άτομα από τα υπόλοιπα γκρουπ, τα οποία ήρθαν από Ιταλία, Ισπανία, Πολωνία και Βουλγαρία. Όλα τα παιδία ήρθαμε αρκετά κοντά, δεθήκαμε μέσα από παιχνίδια, βόλτες, χορούς αλλά και την μαγειρική, καθώς στα πλαίσια του προγράμματος διοργανώθηκε international dinner και είχαμε την τύχη να γευτούμε διάφορες τοπικές κουζίνες και να μάθουμε παραδοσιακούς χορούς της κάθε χώρας στο πάρτυ που ακολούθησε, πράγμα που βρήκα εξαιρετικά ενδιαφέρον. Επίσης είχαμε την ευκαιρία να φτιάξουμε σπιτικά
χειροποίητα ζυμαρικά μαζί με γυναίκες του χωριού και να παρακολουθήσουμε συναυλία ταραντέλα!
Όσον αφορά την καμπάνια, έχοντας έρθει πλέον πολύ κοντά όλοι, πετύχαμε μία άψογη συνεργασία και ένα πολύ καλό αποτέλεσμα. Χωριστήκαμε σε ομάδες για βίντεο, φωτογραφίες, instagram και flash mob, το οποίο τελευταίο αποτελούσε ένα χορευτικό που παρουσιάσαμε την τελευταία μέρα του προγράμματος στην κεντρική πλατεία του χωριού, καλώντας τους ντόπιους να συμμετάσχουν μαζί μας, να κατανοήσουν το μήνυμα κόντρα στον ρατσισμό και να αγκαλιάσουν τους πρόσφυγες. Εγώ προσωπικά ήμουν στην ομάδα που ασχολήθηκε με το βίντεο της καμπάνιας, όπου φτιάξαμε ένα μικρό βίντεο- ντοκιμαντέρ το οποίο περιελάμβανε στατιστικά στοιχεία για το προσφυγικό στην Ιταλία, φιλανθρωπικά μηνύματα, συνεντεύξεις από πρόσφυγες, ντόπιους και ΜΚΟ.
Τα μέλη της ιταλικής οργάνωσης SEYF που διοργάνωνε το πρόγραμμα αυτό έκαναν εξαιρετική δουλειά, καθώς εμείς, οι συμμετέχοντες, δεν βαρεθήκαμε λεπτό και διασκεδάσαμε όλες τις δραστηριότητες αλλά ταυτόχρονα μάθαμε και πολλά πράγματα σχετικά με το προσφυγικό.
Στο τέλος του προγράμματος φυσικά επικρατούσε κλίμα συγκίνησης και ειπώθηκαν υποσχέσεις ότι θα ξαναβρεθούμε, πράγμα το οποίο εύχομαι όντως να συμβεί!

Έχει μια βδομάδα που επιστρέψαμε στην Ελλάδα και συνεχώς κοιτάω τις φωτογραφίες και αναπολώ. Ευχαριστώ πολύ την οργάνωση USB που μου έδωσε την δυνατότητα να συμμετάσχω στο πρόγραμμα αυτό και να ζήσω αυτή την υπέροχη εμπειρία!

Μιχαλοπούλου Όλγα 

Είναι πραγματικά δύσκολο να αποτυπώσεις στο χαρτί, σε λίγες μόλις παραγράφους την καλύτερη εμπειρία της ζωής σου. Πριν το ταξίδι, τα συναισθήματα ανάμεικτα, οι σκέψεις πολλές όπως «που πάω τώρα μωρέ;» «πώς θα συνυπάρξω με τόσους αγνώστους;» και πολλά άλλα. 8 έλληνες, μισοί από Αθήνα και άλλοι μισοί από συμπρωτεύουσα, άγνωστοι όλοι μεταξύ μας. Οι αθηναίοι, αφού γνωριστήκαμε στο αεροδρόμιο Ελ.Βενιζέλος, ξεκινήσαμε το ομορφότερο ταξίδι. Στην αρχή οι πρώτες αναγνωριστικές ερωτήσεις: «που μένεις, που σπουδάζεις, πόσο χρονών είσαι;» κλπ. Ομολογώ ότι θυμόμουν μόνο τα βασικά για τον καθένα. Φτάνουμε στο αεροδρόμιο Φιουμιτσίνο της Ρώμης και αμέσως επικοινωνούμε με τα κορίτσια από την Θεσσαλονίκη που είχαν καταφθάσει στην αιώνια πόλη λίγες ώρες πριν. Μετά από 1 ώρα και αφού πήραμε λεωφορείο, φτάσαμε στο κέντρο , μόλις δύο στενά από τον σταθμό των λεωφορείων , βρισκόταν το χόστελ που θα μέναμε για ένα βράδυ. Και αφού τακτοποιηθήκαμε, η περιπέτεια ξεκίνησε. Περπατώντας περίπου 20 λεπτά φτάσαμε στο Κολοσσαίο που μας περίμεναν τα υπόλοιπα μέλη της ομάδας μας και επιτέλους ενωθήκαμε όλοι μαζί. Που να ήξερα τότε ότι με τα άτομα αυτά θα πέρναγα στιγμές που θα χαραχτούν στην μνήμη μας για το υπόλοιπο της ζωής μας;

Πραγματικά, η μέρα αυτή που περάσαμε όλοι μαζί στην Ρώμη, είναι ο λόγος που δέσαμε τόσο πολύ σαν ομάδα, που μάθαμε αμέσως τις ιδιαιτερότητες των υπολοίπων αλλά και φυσικά που 8 άγνωστοι και διαφορετικοί μεταξύ τους άνθρωποι έγιναν ΠΑΡΕΑ. Δεν θα μπω σε λεπτομερείς περιγραφές των ημερών μας στη Σπέκια, καθώς ήταν ξεχωριστές και μοναδικές οι μέρες μας εκεί, πολλές δραστηριότητες, αρκετό ξενύχτι , πολλή διασκέδαση κλπ, όμως θέλω να αναφέρω 2 συγκεκριμένα πράγματα που δύσκολα θα ξεχάσω.
Η πρώτη , είναι το πρώτο πρωινό μας ξύπνημα σαν παρέα στην ρώμη όπου δεν υπολογίσαμε καλά την ώρα, είχε και λίγο κίνηση στον δρόμο και με τα πολλά και τα λίγα , φτάσαμε να τρέχουμε στους διαδρόμους του αεροδρόμιου ψάχνοντας την πύλη αναχώρησης μας, με τις ζώνες στο χέρι, με τις τσάντες μας ανοιχτές (λόγω του ελέγχου ασφαλείας του αεροδρομίου) και φυσικά την αεροσυνοδό εδάφους που ετοιμαζόταν να φωνάξει τα ονόματα μας στα μεγάφωνα, ως τους τελευταίους επιβάτες της πτήσης για Μπρίντιζι. Ειλικρινά, μπήκαμε στο ΤΣΑΚ, δευτερόλεπτα πριν κλείσουν οι πύλες και ξεκινήσει το αεροπλάνο την διαδικασία απογείωσης.

Φυσικά και σε όλο το ταξίδι , η περιπέτεια μας μονοπώλησε ως το θέμα της συζήτησης της παρέας μας..
Το δεύτερο γεγονός που θέλω να αναφέρω, είναι μόλις φτάσαμε στο ξενοδοχείο μας στη Σπέκια και γινόταν η ανακοίνωση των δωματίων , τότε που αντιλήφθηκα ότι θα μένω στο δωμάτιο με αγνώστους, πράγμα το οποίο με φόβισε αρκετά στην αρχή.
Όταν λοιπόν ακούστηκε το δικό μου όνομα, πάγωσα περιμένοντας να ακούσω κάποιο άλλο ελληνικό, όμως ανταυτού, άκουσα ένα αγγλικό όνομα, από την ισπανική αποστολή. Αυτός ,λοιπόν, αποτέλεσε τον άνθρωπο που περάσαμε 10 μέρες στο ίδιο δωμάτιο, που κάναμε άπειρες συζητήσεις και με βοήθησε αρκετά να ανοίξω τους ορίζοντες μου και φυσικά να βελτιώσω τα αγγλικά μου. Η στιγμή αυτή ,λοιπόν, μου έδωσε να καταλάβω ότι δεν πρέπει να φοβόμαστε για τίποτα, και πως ακόμα και αν μία κατάσταση δεν μας αρέσει, μπορούμε με τη θετική μας ενέργεια και τη θέληση μας, να τη φέρουμε στα μέτρα μας.
Κλείνοντας, δε γινόταν να μην αναφέρω, όλα τα οφέλη που αποκόμισα από το πρόγραμμα, τις γνώσεις που απέκτησα καθώς επίσης και στην αλληλεπίδραση που είχαμε με τους άλλους λαούς, Ιταλούς, Πολωνούς, Βούλγαρους, Γερμανούς και φυσικά τους αγαπημένους μας Ισπανούς. Πρέπει οπωσδήποτε να αναφέρω το Intercultural Night, που γευτήκαμε όμορφα εδέσματα από όλους τους λαούς και φυσικά την όλη προετοιμασία που κάναμε σαν ομάδα για να φτιάξουμε τα φαγητά μας (Τζατζίκι, Ντάκο, τηγανιτά κολοκυθάκια κλπ) καθώς επίσης και το πάρτι που ακολούθησε.

Όσον αφορά, τις δραστηριότητες μας, ξεχωρίζω αυτές που κάναμε τις πρώτες μέρες για να γνωριστούμε καλύτερα και να σπάσει ο όποιος πάγος υπήρχε, καθώς εμείς τον είχαμε ήδη σπάσει από τα προηγούμενα βράδια όταν και παίζαμε παντομίμα και «μάντεψε ποίος» ,σχεδόν όλοι οι συμμετέχοντες από όλες τις χώρες.
Τέλος ένα μεγάλο ευχαριστώ στην USB για την ευκαιρία που μας έδωσε να ζήσουμε όλες αυτές τις εμπειρίες , ελπίζοντας και σε μελλοντική μας συνεργασία, και φυσικά ένα ΤΕΡΑΣΤΙΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ στα άτομα που περάσαμε μαζί όλες αυτές τις στιγμές: Φρόσω, Ιφιγένεια, Μαρία, Ιωάννα, Όλγα, Κώστα και φυσικά Γιώργο που αρχικά άντεξες και απάντησες ήρεμα σε όλες τις απορίες μας, που ήσουν πάτα εκεί σε ότι και αν θέλαμε, που είχες ετοιμάσει λεπτομερώς πρόγραμμα για τις μετακινήσεις μας, είσαι ο LEADER που εμπιστευόμαστε.

Δημήτρης Φυτσιλής

Έχω μόλις 3 μέρες που έχω γυρίσει από την Ιταλία, και έχω κληθεί να γράψω για την ωραιότερη εμπειρία της ζωής μου. Πριν 13 μέρες λοιπόν, στις 19 Οκτωβρίου ξεκίνησε αυτό το μοναδικό ταξίδι με τελικό προορισμό τη Σπέκια, ένα γραφικό χωριό στη Νότια Ιταλία. Ξεκινήσαμε από την Ελλάδα 8 'Ελληνες, 4 Θεσσαλονικείς και 4 Αθηναίοι, με σημείο συνάντησης τη μαγευτική Ρώμη. Συναντηθήκαμε λοιπόν μπροστά στο Κολοσσαίο, γνωριστήκαμε, φάγαμε (κλασικοί;Ελληνες) και μέσα σε μια μέρα γυρίσαμε σχεδόν όλα τα αξιοθέατα της Ρώμης. Φωτογραφίες βροχή, αλλά και πολλές συζητήσεις γύρω από το πρόγραμμα οι οποίες συνοδεύονταν από αγωνία για το τι μας περιμένει.

Αφού λοιπόν κοιμηθήκαμε ένα βράδυ στην πρωτεύουσα, το ταξίδι ξεκινάει με προορισμό το Brindisi της Νότιας Ιταλίας, το οποίο δυστυχώς δεν είχαμε χρόνο να το επισκεφθούμε.
Επόμενος προορισμός, το Λέτσε, το διπλανό χωριό της Σπέκια. Εκεί συναντήσαμε τους φίλους μας τους Ισπανούς, με τους οποίους ήρθαμε λίίγο πιο κοντά από ότι με τους άλλους λαούς. Στη συνέχεια, συναντάμε και τους υπόλοιπους (Πολωνούς, Βούλγαρους, Ιταλούς) και οδεύουμε προς Σπέκια. Φτάνουμε λοιπόν στον τελικό προορισμό μας. Η πρώτη βραδιά ξεκαρδιστική, (με την αξέχαστη παντομίμα) και πολλά παιχνίδια ούτως ώστε να σπάσει ο πάγος και να γνωριστούμε όλοι οι λαοί μεταξύ μας. Τις επόμενες μέρες, ακολούθησε ένα city tour στη Σπέκια, η οποία η ομορφιά της ήταν τόσο έντονη που έμοιαζε με ελληνικό νησί. Οι πρώτες δραστηριότητες, έμοιαζαν πιο πολύ με παιχνίδια που σε έκαναν να νιώθεις ξανά παιδί αλλά ήταν τόσο αποδοτικές στο να έρθουμε σε επαφή ο ένας με τον άλλον και να ανακαλύψουμε ότι ενώ είμαστε τόσο διαφορετικοί είμαστε και τόσο ίδιοι συγχρόνως.
Σιγά σιγά, αρχίζουμε να κάνουμε δραστηριότητες που αφορούν το θέμα μας, την αντίσταση δηλαδή ενάντια στον ρατσισμό και τον εξτρεμισμό, (ποιος θα ξεχάσει το παιχνίδι με τις τρεις διαφορετικές κουλτούρες ή το συγκινητικό ταξίδι φαντασίας από μια χώρα εύπορη σε μια χώρα που καταλήγει σε εμπόλεμη ζώνη). 'Επειτα αρχίσαμε να συζητάμε για την καμπάνια, κάνοντας μια γενικότερη συζήτηση γύρω από το προσφυγικό. Χωριστήκαμε σε ομάδες και εγώ προσωπικά ανήκα στη video campaign. Δημιουργήσαμε ένα βίντεο το οποίο περιελάμβανε συνέντευξεις και είχαμε τη μοναδική ευκαιρία να μιλήσουμε με πρόσφυγες από κοντά. Οι συνεντεύξεις αφορούσαν το ταξίδι τους και τον τρόπο αφομίωσης τους από την τοπική κοινωνία.

Από τις αξιοσημείωτες στιγμές, δεν πρόκειται να ξεχάσω την Intercultural night στην οποία γευτήκαμε γεύσεις από 5 διαφορετικούς λαούς μαθαίνοντας παράλληλα τους παραδοσιακούς χορούς κάθε χώρας, το πάρτι που ακολούθησε μετά, τη βραδιά που ηλικιωμένες κάτοικοι του χωριού μας μάθανε πως να κάνουμε τα αγαπημένα (όχι πια μετα από τόσα) σε όλους μας μακαρόνια, τη συναυλία στη Σπέκια, το μαγικό πάρτι στην ταράτσα του ξενοδοχείου, τις στιγμές που μαθαίναμε ελληνικά στους ξένους και φυσικά τα κλάματα που ακολούθησαν στον αποχωρισμό.
Μια μοναδική εμπειρία, αδιαμφισβήτητα δεν συγκρίνεται με καμία. Μέσα από τη συναναστροφή με τόσο κόσμο, όχι μόνο γνωρίζεις κουλτούρες, συνειδήσεις και συνήθειες αλλά νιώθεις ότι ξαναγνωρίζεις από την αρχή τον ίδιο σου τον εαυτό. Ευχαριστώ τη USB για την ευκαιρία που μου έδωσε να συμμετάσχω σε αυτό το πρόγραμμα.

Κοζανίτη Μαρία.

First of all let me introduce myself. My name is Ifigeneia Tziola and I was born in Greece. Initially, I never had any plans of going on an Erasmus + program. Luckily my best friend, who's a huge Erasmus advocate, finally persuaded me into applying and the rest is history.
To begin with, I met with the rest of the Greek team a sunny morning in the eternal city, just in front of the breathtaking Colosseum. There was no doubt that we were an extremely heterogeneous group of people. However, that was a time to leave prejudices at home and to really get to know each other and so we did. Few hours later and the bond was already surprisingly strong as we strolled around the city talking about various things and enjoying each others company.

19-10-2019, Rome.

The next day we took the plane again, this time heading for the southern part of Italy. First Brindisi, then Lecce and lastly Specchia which was our final destination. Specchia, where the program took place, is a small town in the province of Lecce and throughout the course of the next few days it was about to become my personal happy place.

Specchia, Italy.

During the next couple of days we began to engage in many activities whose main cause was to "break the ice" between the five groups ( Polish, Bulgarian, Spanish, Italian and Greek group ) and to promote socialization and intercultural dialogue amongst all participants. At this point, we were consciously and unconsciously learning about cultural differences, international cooperation towards a common goal, how there are a lot of different ways to meet a certain result and most importantly seeing the world through other people's eyes. The equipment we received throughout the course of these first days seemed vastly useful to us later on, when we had to create our own campaign namely "resistance" aiming to oppose racism and extremism. In order for us to be able to pull that off we had a lot of help from our coordinators who generously shared their knowledge on the subject of refugee crisis, making our picture broader and adding to our global perspective.

It's extremely difficult for me to decide which one was my favorite moment of the program, mostly because there was a plethora of such moments. If I had to distinguish some moments, though, I'd say those are the intercultural night during which we all tasted traditional food from other countries and learned how to dance to foreign traditional dances. Moreover, I can't leave out the pasta workshop, our little roof party and the concert at the main square, where we learned how to dance to the traditional Italian dance, Tarantella!
Summing up, I feel like the biggest lesson for me was that there's a whole world out there profoundly different from what we are used to in terms of looks, tastes, likings, language and way of thinking and that this beautiful diversity should, above all, be cherished. Facing this reality up close is a life changing experience. I certainly feel more open, tolerant and appreciative of every single new person I meet and also more knowledgeable and international than ever after being a part of the Erasmus family. I'd like to thank the USB for giving me the chance to get involved in this amazing experience and I feel so privileged to have grabbed hold of this opportunity with both my hands!

Ifigeneia Tziola

Ressistance, Italy, Erasmus+,SEYF